2 Μαΐου 2010

Θυμάσαι;



Σαν μωρό ήμουν καλόβολο.

Από την πρώτη μέρα που με πήρες στα χέρια σου τόσο ήσυχο..

Όλοι θαύμαζαν την ηρεμία μου και εσύ χαιρόσουν και ευχαριστούσες την καλή σου τύχη..




Και όμως, στην πορεία σιγά σιγά το καλόβολο παιδί μετατράπηκε σε ζιζάνιο που λεπτό δεν σταματούσε.


θυμάσαι;



Όλη μέρα έτρεχα, μιλούσα ακατάπαυστα και για όλα είχα απορίες. Είχα τον τρόπο να αναστατώνω όλο τον κόσμο. Ένα διαβολάκι μια σταλιά που ήθελε να εξερευνήσει όλο τον κόσμο και σε έβαζε σε μπελάδες.

Θυμάσαι μια φορά που μου είχες φορέσει τα "καλά" μου που μόλις μου είχες αγοράσει; Όλοι έλεγαν ότι ήμουν τόσο όμορφη στη ροζ φόρμα, με τα ξανθά μου μαλλιά και τα καταγάλανα μάτια.

Θυμάσαι;

Μου είπες να είμαι φρόνιμη, να μην λερωθώ. Μόνο που εγώ δεν σε άκουσα. Πήγα να παίξω με τα άλλα παιδιά και γύρισα με την φόρμα σκισμένη, σκονισμένη και ματωμένη. Και όμως δεν με μάλωσες για να μην με τρομάξεις περισσότερο. Μου είπες ότι χάρη σε εμένα αποκτήσαμε άλλο ένα "οικόπεδο", με καθάρισες και με άλλαξες.

Θυμάσαι;

Όταν με είδες να φοράω τις γόβες σου, το κολιέ σου το ακριβό και το κόκκινο κραγιόν σου... Τι κι αν ήμουν σαν κλόουν; Η μικρή σου κυρία.

Έτσι με αποκάλεσες και με πήρες αγκαλιά.



Θυμάσαι;


Όταν ερχόμουν τα βράδυα στο κρεβάτι..

Αναζητούσα την ασφάλεια της αγκαλίας σου όποτε έβλεπα εφιάλτες..

Ποτέ δεν μου αρνήθηκες..

Πως με προστάτευες..


Θυμάσαι;

Ήξερα την αδυναμία που μου είχες.


Το ήξερα όταν μέσα σου γελούσες με κάθε μικροσκανταλιά μου. Το ήξερα ότι και εσύ πονούσες κάθε που έπρεπε να με μαλώσεις.

Μου το είχες πει για άλλη μια φορά χωρίς να το ξέρεις. Θυμάσαι;

Σε είχα παιδέψει αρκετά. Έτρεχες όλη μέρα από πίσω μου. Δεν ήταν και εύκολη υπόθεση. Ήμουν αρκετά μικροκαμωμένη και το σπίτι γεμάτο "κρυψώνες". Και εσύ έπρεπε να με βρεις. Και με βρήκες μισοκοιμισμένη στο κρεβάτι σου κάτω από τα σκεπάσματα.
Με έκανες μπάνιο, με βοήθησες να βάλω πιζάμες και με έβαλες στο κρεβάτι, με έκανες "κουλουράκι" και με φίλησες για καληνύχτα. Και τότε σε ρώτησα:

"Μαμά γιατί με αγαπάς";

Δεν απάντησες. Με κοίταξες και μου χαμογέλασες. Και το χαμόγελο σου ήταν αρκετό για να φωτίσει όλο τον κόσμο μου. Με πήρες αγκαλιά και δεν έφυγες από κοντά μου μέχρι που πια με είχε πάρει ο ύπνος. Και ήταν τόσο γλυκός γιατί το ένιωθα και ας μην μπορούσα να το εξηγήσω.

Από τότε πέρασαν χρόνια, μεγάλωσα, δεν κάνω πια τις ίδιες σκανταλιές.
Φίλες πλέον, μιλάμε για όλα, εκεί είσαι πάντα να ακούσεις κάθε μου έγνοια, κάθε προβληματισμό.. Να μου δίνεις τις πολύτιμες συμβουλές σου, να με προσέχεις..
Και η χαρά σου ανείπωτη κάθε που γυρεύω να κουρνιάσω στην αγκαλιά σου..





Και ακόμα και τώρα, και πάντα, θα επιζητώ να μου πεις και ας ξέρω πλέον μπορώ να το εξηγήσω..

Με αγαπάς γιατί είμαι κομμάτι της ζωής σου.


"Η μάνα, πάπλωμα χρυσοκεντημένο, σκεπάζει πάντα τα παιδιά της..
Ασπίδα που τα προστατεύει από οποιοδήποτε κακό.."




Υ.Γ.: Αφιερωμένο σε όλες τις μανούλες, μα πιότερο θα μου επιτρέψετε, στην δική μου.. :)