Θάλασσα μου

Σε εσένα με έφεραν και πάλι τα βήματα μου για άλλη μια φορά και απόψε. Σκοτεινιασμένη και εσύ, φουρτουνιασμένη, όπως και η ψυχή μου.
Σε επισκέπτομαι πάλι, τώρα που οι σκέψεις μου με κατατρώνε. Τώρα που το σώμα μου δεν με χωρά και η καρδιά μου δεν αντέχει άλλο και θέλει σε χίλια κομμάτια να σπάσει.
Η οργή μου μου κόβει την ανάσα και η φωνή μου δεν μπορεί να ακουστεί από την αγανάκτηση που νοιώθω μέσα μου τόσο έντονα.
Το αίμα στις φλέβες έχει παγώσει και τα δάκρυα μου καίνε τα μάγουλα.
Τα νύχια θέλουν την σάρκα μου να ξεσκίσουν.
Πονάω θάλασσα μου, και δεν αντέχω άλλο.
Πονάω και μόνο εσύ μπορείς να με καταλάβεις, να μου διώξεις κάθε μαύρη σκέψη, κάθε πίκρα και κάθε στενοχώρια. Nα με απαλλάξεις από κάθε μισητό αίσθημα.
Πάρε το μένος και την αγωνία μου, θάλασσα μου, σε ικετεύω.
Πάρε και ξέβρασε τα σε παραλία ερημική, όπου κανείς δεν θα τα δει. Κανείς δεν θα τα αισθανθεί. Όπου κανείς δεν θα μπορεί να τα κατακρίνει.
Είσαι η μόνη μου ελπίδα τώρα που δεν έχω που αλλού να στραφώ, τώρα που δεν έχω που αλλού να πάω.
Δεν έχω θέση ανάμεσα στους ζωντανούς κυρά μου.
Δεν μπορώ να χωρέσω ούτε στους νεκρούς.
Οι ζωντανοί με χλευάζουν και οι πεθαμένοι με αποκηρρύσουν. Δεν ταιριάζω πουθενά.
Mόνο εσύ μπορείς να με αντέξεις, μόνο εσύ μπορείς να ακούσεις τις κραυγές μου.
Μονο εσύ μπορείς να με κρατήσεις.
Πάρε με κυρά μου. Σε ικετεύω.
Κρύψε με στον βυθό σου, ξέπλυνε με την αρμύρα σου κάθε κακό μου.
Και το πρωϊ με την αυγή θάλασσα μου, δώσε μου λίγη από την ορμή σου για να αντικρύσω την ζωή, πιο δυνατή.