Σκοτάδι έπεσε, τα πάντα έκρυψε και μέσα στην απόλυτη ησυχία, μια βοή.
Μέσα στο απόλυτο τίποτα, το κάτι..
Μέσα στα χαλάσματα κρυμμένα σε σεντούκι κιτρινισμένα γράμματα σε φακέλους τσαλακωμένους, σκισμένους.
Μισοκατεστραμένα δισκάκια από βινύλιο και ένα χαλασμένο γραμμόφωνο, παραπεταμένα κάπου σε μια γωνία, καλυμμένα από σκόνη.
Ρούχα εποχής, κουρελιασμένα, και τα υφάσματα ξεθωριασμένα, κρεμασμένα σε ξεχαρβαλωμένη ντουλάπα.
Αυτά που έμοιαζαν να έχουν λησμονηθεί ξανάρχονται στο νου.
Νεύματα, εκφράσεις, λόγια και εικόνες. Παίρνουν μορφή και υπόσταση, ζητούν την προσοχή.
Ένα αίσθημα πλημμυρίζει την ψυχή.
Δεν είναι πόνος, δεν είναι απόγνωση.
Ένα σφίξιμο στην καρδιά για όλα εκείνα που ανάξια, τότε που θεωρήθηκαν, πέρασαν προσοχής.
Όλα εκείνα που δεν τιμήθηκαν, που δεν είχαν υποστήριξη, που έμειναν στην λήθη.
Μνήμες από το παρελθόν φερμένες.
Φιλμάκια μιας άλλης εποχής σε ασπρόμαυρο φόντο...
22 σχόλια:
Ο άχαρος ρόλος του παθητικού καθρέφτη στον οποίο καταδικάστηκε η ψυχη
KAΗΣΠΕΡΑ.ΣΙΓΟΥΡΑ ΟΛΑ ΤΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙΑ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΜΟΡΦΗ ΜΕ ΚΑΘΕ ΕΠΑΦΗ.
ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΚΑΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ
ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΑΛΙΟ ΑΝΑΣΚΙΡΤΑ.
Έναν καθρέφτη ραγισμένο μέσα από τον οποίο κοιτά κλεφτά κομμάτια μνήμης από μια άλλη ζωή.
Πόσα από αυτά πραγματικά αισθάνεται όμως;
*καλησπέρα skoulikaki μου.:-)
Καλησπέρα jk in your life,
Κάποια πράγματα δυστυχώς ακόμη και η καρδιά τα λησμονεί.. ίσως από ανάγκη, ίσως από πείσμα ή απλά επειδή δεν έδωσε την πρέπουσα σημασία.
:-(
καλημερα Λινα..
Δυστυχως ετσι αμορφα μας φαινονται ΤΑ ΠΑΝΤΑ,αφου περασουν βεβαια..
τυχαια,σκεφτομουν σχεδον τα ιδια εχθες..
Ειναι ασχημο να ξεχνας το παρελθον..Ειναι ασχημο ομως να ζεις στο παρελθον..
Να μαντεψω οτι ειναι συναισθηματικο το θεμα,ετσι?
Μας βασανιζει τους περισσοτερους
Εγω παντως αποφευγω να βλεπω φιλμακια κ φωτος..
Παντως αν σε βασανιζει τοσο,τι καθεσαι κ βασανιζεσαι κ δεν ΠΟΛΕΜΑΣ ? :)
δεν ξερω την περιπτωση βεβαια,αλλα αν υπαρχουν ελπιδες,γιατι οχι? :)
:)
Όλες οι εποχές ίδιες είναι..και οι άλλες και οι τωρινές..κι ας διαφωνείς..κι ας μη το συμμερίζεσαι..όλα ίδια..αν κοιτάς με τα ίδια μάτια..και τι ίδιες σκέψεις στο νου..Καλημέρες σκεπτόμενες..
Καλημέρα Laplace78,
Όχ, δεν είναι συναισθηματικό-ερωτικό (αν αυτό εννοείς), απλά κάποιες φορές έρχονται στο μυαλό μνήμες από το παρελθόν..
Πράγματα, σκέψεις, εικόνες. Επιλογές που δεν ακολουθήθηκαν, ευκαιρίες που χάθηκαν..όχι πως μετανιώνω, στο κάτω κάτω αυτά που ακολούθησα καθόρισαν την πορεία μου. Απλά ρίχνω ματιές για να θυμάμαι πως έφτασα εδώ..
:-)
Όναρ μου,
Έχεις δίκιο, όλα ίδια είναι, ο τρόπος σκέψης όμως αλλάζει..αυτά που κάποτε δεν έμοιαζαν σημαντικά τώρα πια είναι και εκείνα που είχαν σημασία τώρα δεν έχουν..
*Καλησπέρες μελαγχολικές..
Κατ'αρχήν κατι πρέπει να γίνει με τη μουσική-δεν μπορεί να σταματάει με το που μπαίνω στα σχόλια.. :(
Επί του θέματος..
Το παρελθόν μας έχει τα χρώματα που επιλέγουμε εμείς. :)
Δεν είναι ποτέ μαύρο ή άσπρο.. Άλλες φορές έχει τα χρώματα της αυγής μιας καθάριας μέρας, χωρίς σύννεφα να "λερώνουν" τον καταγάλανο ουρανό. Άλλες φορές πάλι επειδή είμαστε σε μια δύσκολη φάση μας φαίνεται σαν ένα φθινοπωρινό δειλινό, με τα φύλλα των δέντρων σαν δάκρυα της Μοίρας να ανακατεύονται με τις στάλες της βροχής σε έναν αέναο εναγκαλισμό τους..
Ένα ουρανό φόντο, γαλάζιο, καθαρό, χωρίς ούτε ένα σύννεφο..
Μα κάποιες φορές γκρι, μουντό με ομίχλη, και υγρασία που πονάει την ψυχή..
Μα, λένε, μετά την κακοκαιρία έρχεται η λιακάδα, και το γκρι διαδέχεται το θαλασσί και παιχνιδιάρικες χρυσές λωρίδες φωτός, ενός ήλιου που με την θέρμη του ζεσταίνει κάθε καρδιά..
Αναμένουμε αυτή την ημέρα λοιπόν..
*Καλησπέρα καλέ μου stardust30.:-)
Υ.Γ. Αν ανοίγεις τα σχόλια σε δεύτερο tab ή παράθυρο..;-)
Μετά την κακοκαιρία βγαίνει το πανέμορφο ουράνιο τόξο. (άραγε να κρύβει κάποιον θησαυρό στην άκρη του; )
Χμμμ..Δεν το σκέφτηκα..Καλή ιδέα για το άνοιγμα σε νέο tab..
Χμμ, μου έδωσες ιδέα για νέα ανάρτηση..
*No worries, δεν μπορούμε να τα σκεφτόμαστε όλα..;-)
Τα ξέρω αυτά τα φιλμάκια που λες Λίνα. Καμιά φορά έρχονται και σε έγχρωμο φόντο!
Πολλά φιλιά!
Παίρνουν μορφή, όψη, χροιά και το κατάλληλο μουσικό χαλί ανάλογα με την πλοκή τους..
*Καλησπέρα Ελένη μου.:-)
Απο μικρος είχα μια λόλα και έγραφα εκθέσεις πέρα απο το σχολείο! Ειτε γιατι δεν υπήρχαν αλλα παιδάκια για να πάω για μπάλα, είτε γιατι δενείχε κατι καλό η τηλεόραση!...Καθε φορα απο τότε που κοιτώ αυτά τα δοκκίμια πεθαίνω στο γέλιο και λιώνω στην συγκίνηση και βαθία μελαγχολία!
ΓΙΑΤΙ ΜΕΓΑΛΩΣΑΜΕ;
Γιατί αυτή είναι η φύση μας καλέ μου Ράθυμε...και ο κύκλος της ζωής..:-)
*Καλησπέρα:-)
αισθανεσαι
οσα εχεις αναγκη
οσα νομιζεις σε κοιτουν
οσα φοβασαι να παραδεχτεις
καλημερα ομορφο κοριτσι
Και όσα φοβάσαι, που άξιζαν, ότι αδίκησες στο παρελθόν.
Όσα στο παρών και στο μέλλον δεν θα μπορείς ίσως να δικαιώσεις....:-(
*Καλημέρα skoulikaki μου, τα φιλιά μου:-)
Μνήμες πονεμένες μα και αγαπημένες!!
Έτσι είναι Λίνα μου!
Λες και η ζωή μας είναι πάντα ετεροχρονισμένη και ποτέ δεν δίνουμε σημασία στα πράγματα όταν πρέπει αλλά μόνο όταν έχουν αυτά ανεπιστρεπτί παρέλθει...
Κι αυτό πονάει...
Πόσο δίκιο έχεις marianaonice μου..
Πονάει περισσότερο δε όταν συνειδητοποιούμε ότι τότε δεν δώσαμε την πρέπουσα σημασία..
*Την καλησπέρα μου.:-)
Να δικαιώσεις την μοιρα που συνορευει με του Εγώ σου την τροχιά
εγω με σενα μπορω να συνεχισω να μιλαω ετσι για αιωνες νομιζω :)
καμια φορα εγω με τα αλλα παιδια εδω συναντιομαστε αν θελεις ποτε μπορουμε να βρεθουμε :)
Σε ένα ταξίδι περιπλάνησης με μόνη πυξίδα τις μνήμες και το ένστικτο..
*Καλησπέρα skoulikaki..:-)
θα τα λέμε..;-)
Δημοσίευση σχολίου