Το μουσικό κουτί

Ξεχασμένο το βρήκε στο πατάρι, σκονισμένο..
Το έβγαλε με προσοχή, το σκούπισε με το μαντήλι της..
Πέρασε τα δάχτυλα της πάνω από το περίτεχνο σχέδιο του ξύλινου κουτιού και έπειτα το άνοιξε με προσοχή..

Μια μπαλαρίνα έκανε την εμφάνιση της..
Τι όμορφη που είναι μέσα σε αυτή την μικροσκοπική σκηνή μπροστά στον καθρέφτη με το λιλιπούτειο φορεματάκι της..

Έμεινε να την κοιτά για λίγο, έτοιμη σαν ήταν να της χαρίσει ακόμη έναν χορό, τι κιαν εκείνη την είχε ξεχάσει..

Δειλά δειλά άφησε τα δάχτυλα της να την οδηγήσουν στο χρυσό κλειδί που έχει στο πλάι και τότε η μικρή μπαλαρίνα άρχισε να κινείται με χάρη και να λικνίζεται στους ρυθμούς της μελωδίας εμφανίζοντας μέσα στην παραμυθένια ατμόσφαιρα τα βαθύτερα όνειρα και τις πιο γλυκές παιδικές της αναμνήσεις..







Άνοιξε αυτό το κουτί
παραμύθι να ακουστεί
η φαντασία κι η μουσική
σε ταξιδεύουνε στα πέρατα της γης...









Παραμυθένιες αναμνήσεις να γεμίσει την καρδιά σας εύχομαι αυτή η νέα χρονιά και χαμόγελα στην ψυχή!!




:)

Παράθυρο με θέα..

Καθισμένος στην ίδια θέση παρατηρεί μέσα από το μικρό παράθυρο της κάμαρας του τον κόσμο. Ο μόνος τρόπος επικοινωνίας που επέλεξε να έχει με την ζωή εκεί έξω. Μια συνήθεια καθημερινή, χρόνια τώρα.

Δεν έχει φίλους, ούτε γνωστούς.

Οι μόνοι του επισκέπτες οι λιγοστές αχτίδες του ήλιου που καταφέρνουν να ξεγλυστρίσουν μέσα από τις γρίλιες. Σύμμαχος μα και μεγάλος εχθρός που άλλοτε ευχαριστιέται να τις νιώθει καθώς του ζεσταίνουν το πρόσωπο και το κορμί, και άλλοτε πάλι τις μισεί γιατί τον τυφλώνουν και στην προσπάθεια του να τους ξεφύγει χάνει για λίγες στιγμές τον κόσμο από τα μάτια του.

Έναν κόσμο που τον ζει από απόσταση γιατί τον φοβάται.. Πόσο άδικα αλήθεια;

Είδε τις σκέψεις, τις αγωνίες τους, τον φόβο στα μάτια τους. Όλα αυτά που προσπαθούν οι άνθρωποι να κρύψουν..

Τον τρόπο με τον οποίο κρύβουν κάθε συναίσθημα, φοράνε μια μάσκα και προχωρούν..
Τον τρόπο με τον οποίο τρέχουν να προλάβουν την ζωή, χωρίς όμως να την ζουν πραγματικά..

Προσπάθησε κάποτε να καταλάβει από τις εκφράσεις τους τα όποια αισθήματα τους..
Να μάθει τι κρύβεται πίσω από το μουδιασμένο τους χαμόγελο..
Να βρει όσα τα μάτια τους βλέπουν..

Θέλησε να δει μέσα στην ψυχή τους.. Μάταιος ο κόπος όμως ..

Τον έλεγαν παράλογο, κάποιοι και τρελό, γιατί γελούσε δυνατά, έκλαιγε γοερά, φώναζε και θύμωνε, πονούσε και γλεντούσε..

Φέρεται, έλεγαν, αλλοπρόσαλλα. Έντονες, τους έμοιαζαν, οι αλλαγές στην συμπεριφορά του.

Μεταπτώσεις μια διαταραγμένης προσωπικότητας, τις χαρακτήρησαν..

Κανείς όμως δεν σκέφτηκε ότι απλά ήταν ο εαυτός του. Αληθινός, ζωντανός..
Χωρίς κάποιο από τα τόσο περίτεχνα στα αλήθεια προσωπεία που φορούν εκείνοι.

Ότι αντίθετα με τους "λογικούς" ζει κάθε συναίσθημα, κάθε στιγμή στο έπακρο. Δεν πνίγει τα αισθήματα του..

Και αφού είδε ότι δεν μπορούσε να υπάρχει ανάμεσα τους και ότι τους ξένιζε η συμπεριφορά του επέλεξε να τους αφήσει.
Να παρατηρεί τον δικό τους εκλεπτισμένο κόσμο από απόσταση.

Σε ένα δωμάτιο μικρό, μόλις με τα απαραίτητα.

Αλήθειες, ψέματα, λάθη.. μια εξομολόγηση και μια υπόσχεση..

Είναι αλήθεια, ότι αυτή εδώ η "γωνίτσα" αποτέλεσε για εμένα το σημειωματάριο των βαθύτερων σκέψεων μου, το απάγκιο μου..

Είναι επίσης αλήθεια ότι όταν ξεκίνησα να γράφω σε καμία περίπτωση δεν περίμενα (τόσης) αποδοχής..

Και είναι αλήθεια ότι στην αρχή με "τρόμαξε" το γεγονός ότι τόσοι, διαφορετικοί, άνθρωποι ''πρόσεξαν" την γραφή μου και όσα όλες αυτές οι αναρτήσεις είχαν να πουν..

Είναι ακόμη αλήθεια ότι μέσα από εδώ γνώρισα, έστω και διαδικτυακά, πολλά και αξιόλογα άτομα με τα οποία και εδώ μα και σε διάφορα άλλα blogs-σημειωματάρια συζητήσαμε, αγανακτήσαμε,γελάσαμε, ανταλλάξαμε πολλές απόψεις, ιδέες, γνώμες...

Τέλος, η μεγαλύτερη μου αλήθεια είναι ότι, κάπου εδώ σε αναρτήσεις, ή τριγύρω σε διάφορα ποστ, έχω αφήσει πολλά κομμάτια μου..

Για όλα αυτά λοιπόν, θα ήταν μεγάλο ψέμα αν πω ότι με κούρασε, ότι βαρέθηκα, ή ότι δεν θέλω πια να συμμετέχω..

Θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι αυτή η επαφή μας δεν μου έχει λείψει..Το αντίθετο μάλιστα..

Θα ήταν λοιπόν, για όλα τα παραπάνω και χίλιους ακόμη λόγους, λάθος να "αφήσω" αυτήν εδώ την γωνίτσα μου και να αποχωριστώ, αποκοπώ από όλα αυτά..

Δυστυχώς, ή ευτυχώς, απέχω λόγω πολλών υποχρεώσεων που δεν μου άφηναν ούτε λιγοστό ποιοτικό χρόνο ώστε να τον αφιερώσω εδώ..

Θέλω όμως το συντομότερο δυνατόν, και υπόσχομαι, να επιστρέψω (μια αρχή και αυτή εδώ η ανάρτηση), και σύντομα να βρεθούμε να τα λέμε πάλι όλοι είτε εδώ είτε σε οποιαδήποτε άλλη "γωνίτσα"..Γιατί σίγουρα έχουμε πολλά ακόμη να πούμε..

Μέχρι τότε, σας αφήνω εδώ μια καλησπέρα μου, χρωματιστή, με όλους τους συνδυασμούς της παλέτας μου και ένα ευχαριστώ για την μέχρι τώρα συντροφιά..:-)

Εις το επανιδείν

:-)

Η έξοδος του.. Πάσχα

-Τι θα γίνει, θα ξεκινήσουμε ποτέ;
-Ναι, μισό να πάρω κάτι που ξέχασα και φύγαμε..
-Άντε ντε, όλο το λες και δεν το κάνεις..
-Σιγά πια, πως κάνεις έτσι, λες και θα χάσουμε το τρένο, μπαααα..

Μέρες τώρα είχαν προγραμματίσει αυτό το ταξίδι..
Πάσχα στο χωριό, μαζεμένη όλη η οικογένεια, όπως κάθε χρόνο που αν και λένε να φύγουν μόνοι τελικά καταλήγουν να περνάνε τις μέρες "οικογενειακά"..μέρες "αγάπης", άσε που δεν περισσεύουν κιόλας..
Και να που ήρθε η στιγμή, που μαζί με όλους τους άλλους, θα πάρουν τους δρόμους για να φτάσουν μακριά από την πόλη, να αναπνεύσουν λίγο καθαρό αέρα στο χωριό που τέτοιες μέρες ξεχνά την ησυχία και το παρκάρισμα ανήμερα του πάσχα θυμίζει κέντρο Κυψέλη ώρα αιχμής..
300 χιλιόμετρα και ένα 5άωρο ταξίδι τους χωρίζουν από συγγενείς και φίλους, αγαπημένα πρόσωπα, από το ένα τσιμπούσι στο άλλο, τραπέζια που συνεχώς θα εναλλάσονται, με γέλια και μικροκαυγάδες, τις χαρές και μικροπαρεξηγήσεις που δίνουν άλλη απόχρωση, την ίδια όπως πάντα, σε κάθε μάζωξη..
Έφτιαξαν τα μπακάζια τους, με ρούχα για κάθε περίσταση, πήραν την κάμερα και μπαταρίες να καταγράψουν χορούς και πανηγύρια καθώς και το ράπισμα οποιασδήποτε παλάμης απειλήσει την πετσούλα που με τόσο κόπο ροδοκοκκινίζει ο συμπέθερος, φορτιστές μην μείνουνε στα κατσάβραχα από κινητό καθώς θα παίρνουνε στις 00:01 γνωστούς και αγνώστους επι ματαίω "μακαρίζοντας" την σύνδεση που δεν γίνεται εφικτή, καφέδες και νερά για το δρόμο μην διψάσουν, και ξεκίνησαν..
Μέσα στην τρελή χαρά και σαστιμάδα να προλάβουν πριν από όλους τους άλλους..

-Ουυυφφ, πάμε θα αργήσουμε, θα πιάσει κίνηση..
-Τώρα καλέ πάμε λύσσαξες..πωπωπω..
-Φεύγουμε επιτέλους; Άντε, καλό μας ταξίδι..
-Αααχ, καλά να περάσουμε και φέτος..



Υ.Γ.: Χρόνια πολλά σε όλους, με υγεία και χαρά, να περάσετε καλά ότι κιαν κάνετε, όπου κιαν πάτε!!
Με προσοχή και σεβασμό στους δρόμους!!

;-)

Του μυαλού ταξίδια

Σαν διαμάντια οι δροσοσταλιές στα φύλλα..
Το χώμα αφράτο, νωπό..
Πίσω από τα σύννεφα προβάλλει το φεγγάρι..
Και στα νερά της λίμνης καθρεφτίζονται τα λιγοστά αστέρια..

Χρώματα, σκηνές μαγικές..

Και κάπου εκεί, βρέθηκα να πλανιέμαι και εγώ..

Πλημμυρίζουν συναισθήματα την καρδιά..
Λόγια δεν μένουν να περιγράψουν όσα νοιώθει..
Μικρές και ανάξιες οι λέξεις να χαρακτηρίσουν τόση ομορφιά..

Ταξιδεύει μαζί τους το μυαλό, αδειανό από κάθε σκέψη, σε μέρη άγνωστα, ονειρεμένα..

Now, let the day
Just slip away
So the dark night may watch over you
Velvet, blue
Silent, true
It embraces your heart and your soul
Nocturne

Never cry - never sigh
You don't have to wonder why
Always be - always see
Come and dream the night with me
Nocturne

Have no fear
When the night draws near
And fills you with dreams and desire
Like a child asleep
So warm, so deep
You will find me there waiting for you
Nocturne

We will fly - claim the sky
We don't have to wonder why
Always be - always see
Come and dream the night with me
Nocturne

Though darkness lay
It will give way
When the dark night delivers the day
Nocturne

Ζωή / Θάνατος

Πόσο άραγε κοστολογείται η Ζωή;
Αγαθό υπέρτατο που όμως κάποιοι μοιάζουν να αγνοούν την αξία του..

Κατακρεουργούν ψυχές, δεν τους αγγίζουν οι κραυγές απελπισίας
Προσοχή δεν δίνουν στις παρακλήσεις ελέους
Σκορπούν τον πόνο, τον θάνατο, χωρίς κανένα ενδοιασμό..
Στρέφουν το βλέμμα αλλού, δεν βλέπουν την ζωή που στα αζήτητα αργοσβήνει

Τα χέρια τους το αίμα βάφει..

Ο Άνθρωπος..
Σκεπτόμενος, με αξίες και ηθική..
Το ανώτερο ον..
Το χείριστο όλων..

Αυτοί είμαστε άραγε;
Για αυτά είμαστε ικανοί;

Το Δέντρο της Ζωής

Κοντοστάθηκε σιωπηλός ο Γκρίζος Άρχοντας που τα σύννεφα επιβλέπει επιστρέφοντας από το ταξίδι του, τον ήλιο σε μια από τις φευγαλέες συναντήσεις του με το φεγγάρι για να αφήσει να φωτίσουν τον ουρανό μια στιγμή, την έναρξη του συμβουλίου να σημάνουν..

Τώρα που ανήσυχη είναι όλη η πλάση και τα ζώα ψιθυρίζουν ανείπωτα μυστικά..
Τρέμουν για όσα θα συμβούν..

Τα δέντρα με τις λιγοστές δυνάμεις τους μετέφεραν το μήνυμα, με την βοήθεια του ανέμου, μέσα από το θρόισμα των φύλλων. Οι ποταμοί με την ηχώ των αδύναμων ρευμάτων τους το ταξίδεψαν στην θάλασσα. Και οι κόκκοι άμμου το έσπειραν στους τέσσερις ορίζοντες.

Και να που κατέφθασαν, σκεπτικοί, οι γέροντες πλέον φύλακες, από όλα τα μήκη και πλάτη της γης.
Οι νεράιδες του νερού άφησαν τη λίμνη και πήραν τις θέσεις τους και αυτές μαζί με τα ξωτικά του δάσους πλάι τους στην κοιλάδα της Φρίγκα..αδημωνούν..

Σημαντικές οι αποφάσεις που πρέπει να παρθούν..Λίγος ο χρόνος που απομένει..

Το Δέντρο της Ζωής αργοσβήνει..

Κιτρινισμένα, αρρωστιάρικα, τα λιγοστά του φύλλα κρατιούνται μετα βίας.
Απ’ τον κορμό του στάζει η ρητίνη σαν το δάκρυ..
Οι ρίζες του πια δεν μπορούν να το στηρίξουν..

Θλίβει το τραγούδι που ακούγεται από άκρη σε άκρη στον κήπο της Μητέρας Γης..

Μεγάλο το κόστος και η ζημιά της ασύδωτης εκμετάλλευσης ανεπανόρθωτη φαντάζει..
Χάθηκε πολύτιμος χρόνος που δεν μπορεί να αναπληρωθεί..

Μόνο με την βοήθεια των ανθρώπων πια μπορεί να σωθεί..
Μόνο με αγάπη και φροντίδα το δέντρο της ζωής ίσως και πάλι να ανθίσει..
Μα ποιός να τους διδάξει;

Κουράστηκε και η φύση να προσπαθεί..

Proximity

Ο καλός μου jkοk ο skroytzakos, το γλυκό skouliki, και ο φοβερός ομοϊδεάτης (Παναθηναϊκός ντεεεε) laplace78 με τίμησαν με το βραβείο Proximidade.

** Ένα ευχαριστώ και στον tzonako που με τίμησε:-)



---------------- > * < -----------------

Το βραβείο Proximidade περιγράφεται ως εξής: Αυτό το blog επενδύει και πιστεύει στην εγγύτητα στον χώρο, το χρόνο και τις σχέσεις. Αυτά τα blog είναι εξαιρετικά γοητευτικά. Αυτοί οι bloggers προσπαθούν να βρουν φίλους και να γίνουν φίλοι. Δεν ενδιαφέρονται για βραβεία για την προσωπική τους άνοδο! Η ελπίδα μας είναι όταν κοπούν οι κορδέλες των βραβείων αυτών, να αναπαραχθούν ακόμη περισσότερες φιλίες. Παρακαλώ δώστε περισσότερη προσοχή σ’ αυτούς τους συγγραφείς! Proximidade is described as follows: This blog invests and believes in PROXIMITY - nearness in space, time and relationships. These blogs are exceedingly charming. These kind bloggers aim to find and be friends. They are not interested in prizes for self-aggrandizement! Our hope is that when the ribbons of these prizes are cut, even more friendships are propagated. Please give more attention to these writers!

Αυτό το βραβείο για Blog, πρέπει να δοθεί σε οκτώ αγαπημένους σας bloggers, και οι οποίοι με τη σειρά τους, θα το προτείνουν πάλι με τη σειρά τους, σε οχτώ αγαπημένους bloggers ο καθ' ένας τους κ.ο.κ.

This blog award should be sent to your favorite eight bloggers and they, in turn should forward to eight of their favorites. You should include the text for Proximidade in your announcement blog.

---------------- > * < -----------------

Καθώς μπορώ μόνο οκτώ να επιλέξω, με τυχαία σειρά, θα προτείνω τους :
Tzonakos
Stardust30
Ελένη Δαφνίδη
Marianaonice
Skouliki Underground
Άνεμος
Κούκος
Trellos tou xoriou

:-)

Puzzle

Μια αφορμή, μια επαφή, η οικειότητα..
Η επικοινωνία που αναπτύσσεται, ο ενθουσιασμός..
Είναι παιχνίδια του μυαλού;
Αξίζει να παραδοθεί ή μήπως πρέπει να αμυνθεί;
Λεπτές οι ισσοροπίες, και τα όρια δυσδιάκριτα
Εικόνες πλάθει το μυαλό
Πολλές οι προσδοκίες
Επιθυμία..
Αγωνία..
Προσμονή..
Αισθήματα που δεν μπορούν εύκολα να προσδιοριστούν..
Όλα μοιάζουν να παίρνουν άλλη διάσταση
Σαν κομμάτια στο ίδιο puzzle, που περιμένουν να συναρμολογηθούν..
Και όμως κάποια μοιάζουν τόσο μεταξύ τους
Πως να τα ξεχωρίσεις;
Πως να βεβαιωθείς;
Πως να τα διακρίνεις ώστε με τρόπο να τα τοποθετήσεις, την εικόνα ξεκάθαρη να δεις;

Κύκλος Ζωής

Κάθε που αλλάζει χρώμα ο ουρανός,
και ο αέρας χαρίζει πνοή..
Κάθε που αρχίζει νέα μέρα..
Που το φεγγάρι χάνεται,
και ο ήλιος ξεπροβάλλει..
Κάθε που την ματιά πλημμυρίζουν εικόνες,
και το μυαλό γεμίζει με νέες σκέψεις..
Τα συναισθήματα θυμίζουν στην καρδιά πως να χτυπά..
Το σκοτάδι διαδέχεται το φως..
Την θλίψη η προσμονή..
Και η ελπίδα που έμοιαζε να σβήνει,
γεννάται και πάλι..

Ευχή σε ένα αστέρι

Κάθε που πέφτει ένα αστέρι κάνουμε μια ευχή..
Για μέρες καλύτερες, χαρούμενες, όμορφες στιγμές και χαμόγελα..
Ζητάμε, ευχόμαστε, περιμένουμε, θέλουμε..
Μα ίσως ξεχνάμε το σημαντικότερο όλων..
Δεν ευχόμαστε να γίνουμε ΕΜΕΙΣ καλύτεροι άνθρωποι, να προσφέρουμε ΕΜΕΙΣ τα καλύτερα και να αγαπάμε ΕΜΕΙΣ περισσότερο και να το δείχνουμε, να μην φοβόμαστε..
Ίσως ζητάμε και έναν καλύτερο κόσμο, μα ξεχνάμε ότι στο χέρι μας είναι να τον αλλάξουμε, αρκεί να το θέλουμε πραγματικά..

Αυτό εύχομαι εγώ λοιπόν..

Να γίνουμε ΕΜΕΙΣ καλύτεροι, αν θέλουμε να γίνει και ο κόσμος μας καλύτερος!!