21 Νοεμβρίου 2009

Παράθυρο με θέα..


Καθισμένος στην ίδια θέση παρατηρεί μέσα από το μικρό παράθυρο της κάμαρας του τον κόσμο. Ο μόνος τρόπος επικοινωνίας που επέλεξε να έχει με την ζωή εκεί έξω. Μια συνήθεια καθημερινή, χρόνια τώρα.

Δεν έχει φίλους, ούτε γνωστούς.

Οι μόνοι του επισκέπτες οι λιγοστές αχτίδες του ήλιου που καταφέρνουν να ξεγλυστρίσουν μέσα από τις γρίλιες. Σύμμαχος μα και μεγάλος εχθρός που άλλοτε ευχαριστιέται να τις νιώθει καθώς του ζεσταίνουν το πρόσωπο και το κορμί, και άλλοτε πάλι τις μισεί γιατί τον τυφλώνουν και στην προσπάθεια του να τους ξεφύγει χάνει για λίγες στιγμές τον κόσμο από τα μάτια του.

Έναν κόσμο που τον ζει από απόσταση γιατί τον φοβάται.. Πόσο άδικα αλήθεια;

Είδε τις σκέψεις, τις αγωνίες τους, τον φόβο στα μάτια τους. Όλα αυτά που προσπαθούν οι άνθρωποι να κρύψουν..

Τον τρόπο με τον οποίο κρύβουν κάθε συναίσθημα, φοράνε μια μάσκα και προχωρούν..
Τον τρόπο με τον οποίο τρέχουν να προλάβουν την ζωή, χωρίς όμως να την ζουν πραγματικά..

Προσπάθησε κάποτε να καταλάβει από τις εκφράσεις τους τα όποια αισθήματα τους..
Να μάθει τι κρύβεται πίσω από το μουδιασμένο τους χαμόγελο..
Να βρει όσα τα μάτια τους βλέπουν..

Θέλησε να δει μέσα στην ψυχή τους.. Μάταιος ο κόπος όμως ..

Τον έλεγαν παράλογο, κάποιοι και τρελό, γιατί γελούσε δυνατά, έκλαιγε γοερά, φώναζε και θύμωνε, πονούσε και γλεντούσε..

Φέρεται, έλεγαν, αλλοπρόσαλλα. Έντονες, τους έμοιαζαν, οι αλλαγές στην συμπεριφορά του.

Μεταπτώσεις μια διαταραγμένης προσωπικότητας, τις χαρακτήρησαν..

Κανείς όμως δεν σκέφτηκε ότι απλά ήταν ο εαυτός του. Αληθινός, ζωντανός..
Χωρίς κάποιο από τα τόσο περίτεχνα στα αλήθεια προσωπεία που φορούν εκείνοι.

Ότι αντίθετα με τους "λογικούς" ζει κάθε συναίσθημα, κάθε στιγμή στο έπακρο. Δεν πνίγει τα αισθήματα του..

Και αφού είδε ότι δεν μπορούσε να υπάρχει ανάμεσα τους και ότι τους ξένιζε η συμπεριφορά του επέλεξε να τους αφήσει.
Να παρατηρεί τον δικό τους εκλεπτισμένο κόσμο από απόσταση.

Σε ένα δωμάτιο μικρό, μόλις με τα απαραίτητα.