Παιχνίδι..

Δέχτηκα με χαρά μια πρόσκληση από το skouliki να γράψω μια ιστορία με τις λέξεις: παράξενο, δίκιο, γιατί, ρολόι, περπάτησα. Ελπίζω να σας αρέσει λοιπόν..




Παράξενο συναίσθημα που είναι αλήθεια ο έρωτας.
Ένας αγώνας με μόνο αντίπαλο τον εαυτό σου η άρνηση του.
Και όσο κιαν προσπάθησα να τον αρνηθώ και εγώ έφτασε κάποτε η στιγμή που στα χνάρια του περπάτησα και βρέθηκα σε μονοπάτια όπου τα γιατί και η ανασφάλεια δεν έχουν θέση.
Στο μεγαλείο του μπροστά ο χρόνος σταματά και το ρολόι δείχνει πάντα στην στιγμή εκείνη όπου τον πρωτοσυναντάς.
Ανυπεράσπιστος μένεις μπροστά στην ορμή του.
Κυριεύει το κορμί και την ψυχή σου.
Στοιχειώνει τα όνειρά σου, και με την σάρκα σου ζητά να εκδηλωθεί.
Και πως να αντισταθείς; "Έρως ανίκατε μάχαν.."
Πόσο δίκιο έχουν όσοι τον υμνούν. Και πόσο άδικο έχουν όσοι του αντιτίθενται.
Μάταιος ο κόπος αλήθεια, όσο κιαν του αντισταθείς θα σε νικήσει.

--------------- ο ---------------

Με την σειρά μου καλώ τον jk in your life, την Ελένη Δαφνίδη, και την Melian να φτιάξουν την δική τους ιστορία χρησιμοποιώντας τις λέξεις: σύννεφα, δάκρυ, κελί, φωτιά, νύχτα. :-)

Θάλασσα μου

Σε εσένα με έφεραν και πάλι τα βήματα μου για άλλη μια φορά και απόψε. Σκοτεινιασμένη και εσύ, φουρτουνιασμένη, όπως και η ψυχή μου.
Σε επισκέπτομαι πάλι, τώρα που οι σκέψεις μου με κατατρώνε. Τώρα που το σώμα μου δεν με χωρά και η καρδιά μου δεν αντέχει άλλο και θέλει σε χίλια κομμάτια να σπάσει.
Η οργή μου μου κόβει την ανάσα και η φωνή μου δεν μπορεί να ακουστεί από την αγανάκτηση που νοιώθω μέσα μου τόσο έντονα.
Το αίμα στις φλέβες έχει παγώσει και τα δάκρυα μου καίνε τα μάγουλα.
Τα νύχια θέλουν την σάρκα μου να ξεσκίσουν.
Πονάω θάλασσα μου, και δεν αντέχω άλλο.
Πονάω και μόνο εσύ μπορείς να με καταλάβεις, να μου διώξεις κάθε μαύρη σκέψη, κάθε πίκρα και κάθε στενοχώρια. Nα με απαλλάξεις από κάθε μισητό αίσθημα.
Πάρε το μένος και την αγωνία μου, θάλασσα μου, σε ικετεύω.
Πάρε και ξέβρασε τα σε παραλία ερημική, όπου κανείς δεν θα τα δει. Κανείς δεν θα τα αισθανθεί. Όπου κανείς δεν θα μπορεί να τα κατακρίνει.
Είσαι η μόνη μου ελπίδα τώρα που δεν έχω που αλλού να στραφώ, τώρα που δεν έχω που αλλού να πάω.
Δεν έχω θέση ανάμεσα στους ζωντανούς κυρά μου.
Δεν μπορώ να χωρέσω ούτε στους νεκρούς.
Οι ζωντανοί με χλευάζουν και οι πεθαμένοι με αποκηρρύσουν. Δεν ταιριάζω πουθενά.
Mόνο εσύ μπορείς να με αντέξεις, μόνο εσύ μπορείς να ακούσεις τις κραυγές μου.
Μονο εσύ μπορείς να με κρατήσεις.
Πάρε με κυρά μου. Σε ικετεύω.
Κρύψε με στον βυθό σου, ξέπλυνε με την αρμύρα σου κάθε κακό μου.
Και το πρωϊ με την αυγή θάλασσα μου, δώσε μου λίγη από την ορμή σου για να αντικρύσω την ζωή, πιο δυνατή.

Μείνε

Ήρθε πάλι, σαν κεράκι μέσα στο σκοτάδι, που φώτισε την καρδιά.
Του έλειψε πολύ είναι αλήθεια. Ήθελε να την δει, να της μιλήσει, να μάθει τα νέα της, να την αγγίξει, να νιώσει την παρουσία της, μα δεν το τόλμησε ποτέ.
Φοβόταν την απόρριψη, ότι θα τον είχε ξεχάσει πια. Ότι πλέον δεν την δένει τίποτα με εκείνον. Ότι θα έχει προχωρήσει.
Φοβόταν, πίστευε ότι την είχε χάσει.
Πόνεσε πολύ όταν έφυγε. Δεν μπόρεσε να την κρατήσει. Τόσα που ήθελε και τόσα που δεν έκανε. Λόγια ανείπωτα, σκέψεις, συναισθήματα κρυμμένα, όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν.
Πόνεσε όταν έφυγε, μα τώρα ήταν πάλι εδώ. Γύρισε και αυτή την φορά δεν θα άφηνε καμία στιγμή να πάει χαμένη.
Θα της τα πει όλα, πρέπει να μάθει, δεν μπορεί να αφήσει για άλλη μια φορά τον εγωισμό να τον κρατήσει πίσω. Δεν πρέπει να κρύψει τίποτα.
Στάθηκε δίπλα της, του κράτησε το χέρι, και ήταν σαν να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα από τότε.
Της μίλησε όπως ποτέ άλλοτε. Της άνοιξε την καρδιά του και άφησε να δει τα πάντα όπως ήταν. Και όταν πια τα είπαν όλα της ζήτησε μόνο ένα πράγμα.
Να μείνει πλάϊ του για πάντα.

Το ταξίδι

Με μια βαλίτσα όνειρα και χίλιες δύο επιθυμίες ξεκινά για το σπουδαιότερο ταξίδι του.
Καιρό τώρα το πάλευε μέσα στο μυαλό του. Από την μια οι υποχρεώσεις και τα Πρέπει και από την άλλη τα Θέλω!
Προσπάθησε να τα παραμερίσει, να συμβιβαστεί, να αντέξει, να κρατηθεί. Μα γινόταν όλο και πιο δύσκολο.
Κάθε μέρα έχανε και από ένα κομμάτι του εαυτό του. Όσα από παιδί είχε ονειρευτεί, όσα ήθελε να γίνει και όσα ήθελε να γνωρίσει.
Όλα αυτά που έμαθε να αφήνει στην άκρη.
Δεν τα λογάριαζε. Δεν τα άκουγε, δεν τα έβλεπε. Δεν αισθανόταν. Μόνο υπηρετούσε. Υπηρετούσε τους γύρω, υπηρετούσε τα Πρέπει που του είχαν υποβάλλει. Ακολούθησε την πορεία που άλλοι είχαν διαγράψει για εκείνον.
Μέχρι που μια μέρα δεν αναγνώριζε αυτό που είχε γίνει.
Ποιός ήταν αυτός ο άνθρωπος που τον κοιτούσε στον καθρέφτη; Έγινε ότι μισούσε; Σκεφτόταν όσα ο νους του δεν έβαζε πιο πριν; Είχε αδειάσει από εκείνα τα συναισθήματα;
Τρόμαξε, φοβήθηκε, λύγισε.
Πως άφησε αυτό να συμβεί; Πως μπόρεσε να φανεί τόσο αδύναμος; Πότε έχασε τον εαυτό του;
Τι απέγιναν όλα αυτά τα όνειρα; Και τώρα; Ήταν άραγε πολύ αργά;
Το σκέφτηκε, το ζύγισε καιρό. Πολλές φορές ξεκίνησε να φύγει μα κάτι τον γύριζε πίσω, τον κρατούσε.
Άξιζε άραγε να ρισκάρει τα πάντα;
Ναι, τώρα το ήξερε. Τώρα ήρθε επιτέλους η ώρα. Το αποφάσισε.
Έβαλε σε μια βαλίτσα όλα τα θέλω του, έκλεισε πίσω του την πόρτα και ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι αναζήτησης του εαυτού του.

Μια ημέρα όπως όλες

Ώρα 8:00 το πρωί.
Άνθρωποι μόνοι, σοβαροί, σκεπτικοί..
Περπατούμε γρήγορα, βιαζόμαστε να προλάβουμε το ταξί, το λεωφορείο, το μετρό.. Να προλάβουμε να φτάσουμε στην δουλειά, στα ραντεβου. Τρέχουμε να προλάβουμε τον χρόνο, τον μεγαλύτερο μας αντίπαλο.
Τρέχουμε, διασχίζουμε βιαστικά την Μεσογείων και κατεβαίνουμε τα σκαλιά του μετρο. Όλοι μαζί σαν σε διαδήλωση.
Όπως κάθε μέρα, κρατώ στο χέρι μου 80 λεπτά που έχω από πριν βγάλει από το πορτοφόλι για να μην "καθυστερήσω" στα εκδοτήρια..
Παίζω με αυτά περιμένοντας την σειρά μου, χώνομαι μπροστά από τον κύριο που προσπαθεί να με παραγκωνίσει, βγάζω εισιτήριο και τρέχω να το επικυρώσω για να κατέβω τις σκάλες, να προλάβω το μετρό που μόλις άκουσα να φτάνει....
Μπαίνω και στέκομαι στην άκρη, στο παράθυρο από την μεριά της πόρτας προς Μοναστηράκι, όπως πάντα άλλωστε για να μπορέσω να κατέβω πιο γρήγορα με το που φτάσω, να μην αφήσω να με καθυστερήσει το "μπουλούκι".
Παρατηρώ για λίγο τους γνωστούς άγνωστους που κάθε μέρα συναντιόμαστε την ίδια ώρα, στον ίδιο συρμό, ούτε ραντεβου να είχαμε δώσει, έπειτα βγάζω το κινητό από την τσάντα και τα ακουστικά, ενώ με μηχανικές κινήσεις, πια χωρίς να κοιτώ το κινητό, βάζω να ακούσω μουσική.
Πόσο μου αρέσει η μουσική..με ηρεμεί, με ταξιδεύει..
Όπως και ο συρμός που επιτέλους ξεκινά..
Κινούμαστε γρήγορα, και σε μόλις 3 λεπτά φτάνουμε Κατεχάκη..
Κόσμος πολύς που μπαινοβγαίνει..Τόσος που η πόρτα δεν μπορεί να κλείσει..
Σε κάθε προσπάθεια του οδηγού να την κλείσει μπαίνει και ακόμη ένας, και εγώ παρατηρώ από το τζάμι την κυρία που κοιτά νευρικά το ρολόι της και ξεφυσά γιατί χάνει το συρμό και θα πρέπει να περιμένει 3 ολόκληρα λεπτά για τον επόμενο, χρόνος πολύτιμος όταν πρέπει να προλάβεις τόσα πολλά.
Σε λίγο το μετρό ξεκινά και εγώ χάνομαι στους ήχους της μουσικής μου και στις σκέψεις μου..
Σκέψεις που διαλύονται όταν φτάσω στον προορισμό μου..

Πρέπει να τρέξω..να προλάβω..

Στιγμές

Ήχοι, εικόνες, φωνές, συναισθήματα.
Αλμπουμ στιβαγμένα σε κάποιο όμορφο κουτί, σημειώσεις σε ημερολόγια. Στιγμές σε κορνίζα σε περίοπτη θέση.
Το παρελθόν μας.
Πόσες φορές θελήσαμε να γυρίσουμε πίσω στον χρόνο. Να ξαναζήσουμε στιγμές από την αρχή. Να αλλάξουμε αυτά που δεν μας άρεσαν. Να διορθώσουμε λάθη. Να κάνουμε άλλες επιλογές.
Και όμως, δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω.
Δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στο ΤΟΤΕ. Ζούμε το ΤΩΡΑ. Ζούμε αυτή την ΣΤΙΓΜΗ.
Που θα κρατήσει μόνο μέχρι την επόμενη. Που θα ξεχαστεί ή θα γίνει και αυτή μια ανάμνηση με το πέρασμα της.
Αυτό είναι το παρών μας.
Τα λάθη που κάνουμε τώρα, οι επιλογές και οι αποφάσεις που παίρνουμε. Όσα ζούμε τώρα.
Που θα αποτελέσουν τις νέες εικόνες, τις νέες αναμνήσεις. Που αναπολώντας θα θυμόμαστε στο μέλλον και ίσως να θέλουμε να ανατρέξουμε.

Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν, μπορούμε ωστόσο να μην αφήσουμε καμία στιγμή στο τώρα να περάσει ανεκμετάλλευτη, για να διαμορφώσουμε το μέλλον.

Μια υπέροχη βραδιά

Θέα

Άλλο ένα βράδυ με βρίσκει καθισμένη δίπλα στο παράθυρο με το laptop στα πόδια και ένα κακάο στο τραπεζάκι πλάϊ μου και να συλλογίζομαι.
Και είναι ένα τόσο όμορφο, και ήσυχο βράδυ. Το μόνο που σπάει αυτή την σιωπή είναι ο ήχος των λιγοστών τζιτζικιών που δεν έχουν αντιληφθεί ότι φθινοπώριασε αλήθεια.
Χαζεύω από το παράθυρο την θέα των φώτων από τα χωριά απέναντι στον κόλπο που τρεμοπαίζουν σαν κεριά που γλύφουν αισθητικά την θάλασσα.
Μια θάλασσα γαληνεμένη και ήρεμη που δέχεται τους λιγοστούς που βγαίνουν με τα βαρκάκια τους για πυροφάνι.
Εικόνα που σε συνδυασμό με το φεγγάρι που προβάλει πάνω από το βουνό κάνει να μοιάζει σαν πίνακας μαγικός.
Ένας πίνακας που εγώ έχω την τιμή να θαυμάζω, καθισμένη στην πολυθρονίτσα μου από το παράθυρο μου με το laptop στα πόδια και το κακάο στο τραπεζάκι πλάϊ μου προσπαθώντας να μεταφέρω σε τούτες εδώ τις λιγοστές γραμμές τον εκστασιασμό μου.

Όνειρο ήτανε..

Τρέχω, τα βήματα μου ασταθή, η ανάσα μου κόβεται.

Τα γυμνά μου πόδια πληγώνονται, ματώνουν. Σε ένα κλαδί πιάνεται το φόρεμα μου, το τραβώ με δύναμη ενώ ψάχνω στο σκοτάδι. Σκίζεται και εγώ αρχίζω πάλι να τρέχω.
Που πηγαίνω όμως; Το σκοτάδι και η καταχνιά ξεγελούν τα μάτια. Δεν βλέπω καθαρά. Και οι ήχοι κλαδιών που σπάνε τριγύρω μου με φοβίζουν. Με βρήκε; Ή είναι τα στοιχεία του δάσους που με ακολουθούν; Μύρισαν τον φόβο μου;

Πρέπει να τρέξω, οσο πιο γρήγορα μπορώ, να ξεφύγω. Δεν πρέπει να μείνω άλλο εδώ. Προς πια κατεύθυνση να πάω όμως; Οι αντοχές μου με εγκαταλείπουν. Μα δεν πρέπει να παραιτηθώ, πρέπει να συνεχίσω.

Να, προς τα εκεί θα πάω. Στο ξέφωτο. Λίγο ακόμη και έφτασα. Λίγο ακόμη καρδιά μου και θα ξεφύγουμε. Βάλε λίγη δύναμη, θα τα καταφέρεις, μπορείς.

Τρέχω, τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ μα παραπατώ, χάνω την ισορροπία μου.

Πέφτω..προσπαθώ να πιαστώ από ένα κλαδί..

Πέφτω..ο φόβος με κυριεύει..

Πέφτω..κλείνω τα μάτια..

Είμαι ιδρωμένη, τα σκεπάσματα μου ένα κουβάρι. Γραπωμένη στο μαξιλάρι μου προσπαθώ να πάρω βαθείες ανάσες. Αφήνω τα μάτια να εστιάσουν στο σκοτάδι. Αναγνωρίζω τα αντικείμενα.

Είμαι στο δωμάτιο μου. Ανακούφιση.

Όνειρο ήτανε κακό και ξύπνησα.

Autumn

Φθινόπωρο επιτέλους

Αν και ημερολογιακά το φθινόπωρο έχει μπεί από τον Σεπτέμβριο μόλις σήμερα είδα να πέφτουν τα πρώτα φύλλα από το δέντρο που βρίσκεται σε μια μικρή αλάνα δίπλα από το σπίτι μου.

Περνούσα τυχαία μπροστά από το παράθυρο όταν πρόσεξα ένα φύλλο να πέφτει μπροστά στο μπαλκόνι μου. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ. Άνοιξα το παράθυρο και βγήκα να θαυμάσω αυτό το θέαμα.

Άκουσα το θρόισμα των φύλλων και μύρισα το αεράκι που σαν σε μυστική συνεννόηση για να μην καταστρέψει την λεπτεπίλεπτη υφή τους τα παρέσυρε σε μαγικό χορό που όταν τελείωνε απλώνονταν απαλά στο γρασίδι δημιουργώντας ένα χρωματικό πέπλο.

Και μόλις τότε συνειδητοποίησα ότι παρά τις όποιες συνθήκες η φύση κάνει τον κύκλο της.