...

Με ρώτησε κάποιος γιατί γράφω, ποιά η αφορμή, τι με ωθεί..
Δεν απάντησα, χαμογέλασα..

Όχι, δεν είναι υπεροψία, ούτε «δήθεν» μετριοφροσύνη..
Δεν είναι αποτέλεσμα μελετημένης σκέψης η γραφή μου, ούτε διαθέτω κάποιο ταλέντο..

Ασυνάρτητη είμαι, ω ναι.. ασυνάρτητη..

Γράφω τυχαία, ναι, τυχαία..

Σκόρπιες λέξεις είναι οι σκέψεις που ξεπηδούν ορμητικά σαν χείμαρος..















Βγαίνουν από την αφάνεια του ταραγμένου μου, στ' αλήθεια, μυαλού..

Σαν δύναμη άγνωστη με προκαλούν, ζητούν να «μιλήσουν», να «ακουστούν», να «εκφραστούν»..

Ένα αίτημα επίμονο που ζητά να εκπληρωθεί και τότε το χέρι, άδουλο, υπακούει, και πως αλλιώς αφού οι λέξεις τριβελίζουν το μυαλό..

Τρέχουν οι σκέψεις και οι αράδες στο χαρτί, και όλα όσα μοιάζαν ασύνδετα, σαν στοιχεία ακατέργαστα, μέχρι πρότινος, παίρνουν μορφή..

Γίνονται ιστορίες, αναμνήσεις, αποκτούν υπόσταση, παίρνουν υφή, γίνονται αισθήματα, εικόνες, άρωμα, Ζωή..

Δεν είμαι συγγραφέας, δεν γράφω βεβιασμένα, απλά αφήνω τις σκέψεις να με οδηγούν..
Έτσι και αλλιώς είναι αδύνατον να μην υπακούσω..





Υ.Γ. Δεν ξέρω αν αρκεί σαν απάντηση, μα αυτή είναι η αλήθεια μου..

:)