12 Νοεμβρίου 2008

Μια ημέρα όπως όλες



Ώρα 8:00 το πρωί.
Άνθρωποι μόνοι, σοβαροί, σκεπτικοί..
Περπατούμε γρήγορα, βιαζόμαστε να προλάβουμε το ταξί, το λεωφορείο, το μετρό.. Να προλάβουμε να φτάσουμε στην δουλειά, στα ραντεβου. Τρέχουμε να προλάβουμε τον χρόνο, τον μεγαλύτερο μας αντίπαλο.
Τρέχουμε, διασχίζουμε βιαστικά την Μεσογείων και κατεβαίνουμε τα σκαλιά του μετρο. Όλοι μαζί σαν σε διαδήλωση.
Όπως κάθε μέρα, κρατώ στο χέρι μου 80 λεπτά που έχω από πριν βγάλει από το πορτοφόλι για να μην "καθυστερήσω" στα εκδοτήρια..
Παίζω με αυτά περιμένοντας την σειρά μου, χώνομαι μπροστά από τον κύριο που προσπαθεί να με παραγκωνίσει, βγάζω εισιτήριο και τρέχω να το επικυρώσω για να κατέβω τις σκάλες, να προλάβω το μετρό που μόλις άκουσα να φτάνει....
Μπαίνω και στέκομαι στην άκρη, στο παράθυρο από την μεριά της πόρτας προς Μοναστηράκι, όπως πάντα άλλωστε για να μπορέσω να κατέβω πιο γρήγορα με το που φτάσω, να μην αφήσω να με καθυστερήσει το "μπουλούκι".
Παρατηρώ για λίγο τους γνωστούς άγνωστους που κάθε μέρα συναντιόμαστε την ίδια ώρα, στον ίδιο συρμό, ούτε ραντεβου να είχαμε δώσει, έπειτα βγάζω το κινητό από την τσάντα και τα ακουστικά, ενώ με μηχανικές κινήσεις, πια χωρίς να κοιτώ το κινητό, βάζω να ακούσω μουσική.
Πόσο μου αρέσει η μουσική..με ηρεμεί, με ταξιδεύει..
Όπως και ο συρμός που επιτέλους ξεκινά..
Κινούμαστε γρήγορα, και σε μόλις 3 λεπτά φτάνουμε Κατεχάκη..
Κόσμος πολύς που μπαινοβγαίνει..Τόσος που η πόρτα δεν μπορεί να κλείσει..
Σε κάθε προσπάθεια του οδηγού να την κλείσει μπαίνει και ακόμη ένας, και εγώ παρατηρώ από το τζάμι την κυρία που κοιτά νευρικά το ρολόι της και ξεφυσά γιατί χάνει το συρμό και θα πρέπει να περιμένει 3 ολόκληρα λεπτά για τον επόμενο, χρόνος πολύτιμος όταν πρέπει να προλάβεις τόσα πολλά.
Σε λίγο το μετρό ξεκινά και εγώ χάνομαι στους ήχους της μουσικής μου και στις σκέψεις μου..
Σκέψεις που διαλύονται όταν φτάσω στον προορισμό μου..

Πρέπει να τρέξω..να προλάβω..

21 σχόλια:

Νατασα είπε...

εχεις τον τροπο σου
ομορφο, ολο

Λινα είπε...

Σε ευχαριστώ Νατάσα, να 'σαι καλά.
Την καλησπέρα μου.:-)

Ανώνυμος είπε...

Να προλάβουμε...Τι να προλάβουμε Λίνα μου;
Ξέρεις κάτι;Πολλές φορές και εγώ αναρωτιέμαι το αγχος το οποίο μας εχει κυριεύσει τον χρόνο μας.Εχουμε χρόνο για τους αλλους αλλά.... ξεχάσαμε για εμάς.

Λινα είπε...

Έχουμε επιδωθεί σε ένα κυνήγι "μαγισσών". Τρέχουμε να προλάβουμε τα πάντα και όμως ξεχνάμε το σημαντικότερο, να πάρουμε κάπου κάπου τις αποστάσεις μας, να αφουγκραστούμε, να δούμε τον εαυτό μας. Γιατί ο χρόνος μας πιέζει. Τρέχουμε να τον προλάβουμε μα εκείνος δεν μας κάνει το χατίρι. Δεν μπορούμε να τον παγώσουμε.

*Καλημέρα mathaio. :-)

Skouliki είπε...

και ενω η αναρτηση αυτη ειναι για το γρηγορο περασμα του λεπτου αισθανομαι πως τα πραγματα τα βιωνεις με πιο αργο ..ανυψωτικο ..βλεμμα..

αφηνωντας τα αλλα να κυλουν καιθετοντας εσενα στο ρολο του παρατηρητη ..

ειναι ομορφο συναισθημα θαρρω ..

καλημερα

Λινα είπε...

Κλεφτές ματιές. Παρατηρητές της ζωής γύρω μας μα και της δικής μας. Ο τρόπος με τον οποίο ξεγελούμε τον εαυτό μας. Ίσως να καταφέρουμε να ξεκλέψουμε έτσι λίγο από τον χρόνο που μας διατίθεται.
Ίσως..

*Να έχεις μια όμορφη μέρα skouliki μου. :-)

Skouliki είπε...

επισης...

θα ηθελα να ξερεις πως τα παντα εχουν την ματια που εμεις τους δινουμε...ολα ειναι θεμα προοπτικης ..δεν υπαρχουν ταμπελες .. μαυρα ..ασπρα ολα ειναι στο δικο μας πρισμα

Λινα είπε...

Ακριβώς skouliki μου. Όλα παίρνουν την διάσταση που τους δίνουμε.:-)

Eleni Dafnidi είπε...

Θα σταθώ σε αυτό που λες με τη μουσική. Πάντα πίστευα ότι οι άνθρωποι προσπαθούν να δώσουν ένα στίγμα της δικής τους προσωπικότητας μέσα στο μπουλούκι που κατα διαβολική σύμπτωση κάθε πρωί διακατέχεται από το ίδιο άγχος και φούρια. Δεν σου κρύβω ότι πολλές φορές προσπαθώ να φανταστώ τι μουσική επιλέγει η κοπέλα δίπλα μου για να αντέξει αυτή την μαζική ρουτίνα. Αλήθεια..., εσύ τι ακούς τέτοιες στιγμές;

Λινα είπε...

Πολλές φορές και εγώ αναρωτήθηκα τι μπορεί να ακούει ο/η διπλανός/ή μου.
Με ποιό τρόπο επιλέγει να αποκοπεί, να ξεχαστεί.

Εγώ συνήθως ακούω instrumental, Enya, Adiemus, Loreena Mcknnitt, Lesiem κ.α. (μικρό δείγμα είναι η μουσική που ακούτε στο blog) Με βοηθά να χαλαρώνω. Με ηρεμεί. Με ταξιδεύει.:-)

Laplace είπε...

Καλησπερα Λινα!καλως σε βρηκα!
πολυ ομορφο το Blog σου..
οπως τα περιγραφεις ειναι η καθημερινοτητα μας στην αθηνα..
πολλες φορες εχω σκεφτει κ εγω να κανω μια παρομοια αναρτηση :)
καλο βραδυ

Λινα είπε...

Ναι, αυτή είναι οι ρυθμοί της ζωής μας και αυτοί είμαστε εμείς οι βιαστικοί, αγχωμένοι..

Ενδιαφέρον θα ήταν να περιγράψουμε ο κάθε ένας από εμάς τον τρόπο με τον οποίο την βιώνουμε.

* Καλησπέρα και σε εσένα laplace78 και καλώς όρισες!:-)

Skouliki είπε...

σχετικα με οσα λες...περι μουσικης Λινα μου η αληθεια κατ'εμε ειναι οτι η μουσικη εχει τοση μεγαλη δυναμη μπορει να σε ηρεμησει μεχρι να σε κανει "δολοφονο"

Ράθυμος είπε...

Ειναί αυτο το αναθεματισμένο 2-3 λεπτο!

Αφου πλεον φοβάμαι οτι μου έχει γίνει νεύρωση! οτι και να κάνω επιδιώκω να το ξεκινήσω τουλάχιστον 5 λεπτα απο το κανονικο και προγραμματισμένο, χωρις να έχω στο μυαλο μου το φρονίμων τα παιδία... απλά δεν μπορώ να χαλαρώσω αλλίως!


Υ.Γ: Απο βδομάδα σκέφτομαι να τηλέφωνω στα Κτελ και να ανακοινώνω την τοποθέτηση βόμβας!

Λινα είπε...

- Skouliki μου,
Κάπου είχα διαβάσει ότι η μουσική, όπως και τα χρώματα, έχουν μεγάλη επίδραση στην ψυχολογία μας.

-Ράθυμε,
Καταρχήν καλώς όρισες.
Κατα δεύτερον, να σου πω ότι έχω βάλει πλέον όλα τα ρολόγια μου ούτε 1, ούτε 2 αλλά 10 λεπτά μπροστά ώστε να μην καθυστερώ.
Όσον αφορά τώρα την νεύρωση, μόνο να προσέξεις πως τρώμε αρκεί για να καταλάβεις πόσο μας έχει επηρεάσει.

Υ.Γ. Αν το αποφασίσεις να μας το πεις να φεύγουμε νωρίτερα. :-)

Skouliki είπε...

οχι μονο μεγαλη ..

ο γιατρός του Ωνασείου κ. Θανάσης Δρίτσας στην δημοσιογράφο κα. Τασούλα Επτακοίλη εξέταζε το ζήτημα της Μουσικοθεραπείας στην Ελλάδα.
Ο ίδιος ο ιατρός τονίζει:
"Αφήστε μια πόρτα στο όνειρο! Αυτό είναι το φάρμακο για όλες τις ταλαιπωρημένες καρδιές

Ελευθερία Αραβανή είπε...

στιγμές στην αγαπημένη μας Αθήνα...τα φιλιά μου

Λινα είπε...

Αχ skouliki μου, κάποια στιγμή διάβασα σε σχετική έρευνα για την επίδραση της μουσικής, στην ψυχολογία των ανθρώπων.
Ανέφερε συγκεκριμένα πραδείγματα, όπου σε δημόσιους χώρους -π.χ. το metro- ακούγεται κλασσική μουσική, instrumental, chill out κ.λ.π. ώστε το "κοινό" να διατηρεί μια πιο χαλαρωμένη, ήρεμη διάθεση.
Ήταν πραγματικά ενδιαφέρουσα έρευνα. Θα προσπαθήσω να την βρώ.

*Καλησπέρα:-)

Λινα είπε...

Καλησπέρα Ελευθερία μου,
Ναι αυτές είναι κάποιες από τις στιγμές που ζούμε στην μεγαλούπολη.
Βέβαια υπάρχουν και άλλες.

Κάποια στιγμή ίσως ανεβάσω μια ανάρτηση για αυτό το άλλο πιο γοητευτικό πρόσωπο της πόλης. :-)

tzonakos είπε...

Ολα δεν τα προλαβαίνω.
Προτιμώ να ειμαι άνετος, αλλα εχω βρεθεί και σε θέση να βιάζομαι, να βρίσκομαι μεσα στο πλήθος, να πρέπει να προλάβω.
Χιλιάδες άγνωστες φάτσες και λες "τελικά είμαστε πολλοί" και σκέφτεσαι διάφορα χαζεύοντας κάποιους απο αυτούς.
Καθημερινότητα, τρέχει αυτη, τρέχουμε μαζι της.

Λινα είπε...

Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που τα προλαβαίνει όλα! Το θεωρώ αδύνατον.
Κάτι θα αφήσεις, κάτι θα παραβλέψεις και σε κάποιον τομέα θα δώσεις κάτι λιγότερο για να προσφέρεις σε άλλον κάτι περισσότερο.
Στην ζυγαριά το ζύγι θα γέρνει προς μια πλευρά, έστω και, λίγο περισσότερο.