19 Νοεμβρίου 2008

Το ταξίδι



Με μια βαλίτσα όνειρα και χίλιες δύο επιθυμίες ξεκινά για το σπουδαιότερο ταξίδι του.
Καιρό τώρα το πάλευε μέσα στο μυαλό του. Από την μια οι υποχρεώσεις και τα Πρέπει και από την άλλη τα Θέλω!
Προσπάθησε να τα παραμερίσει, να συμβιβαστεί, να αντέξει, να κρατηθεί. Μα γινόταν όλο και πιο δύσκολο.
Κάθε μέρα έχανε και από ένα κομμάτι του εαυτό του. Όσα από παιδί είχε ονειρευτεί, όσα ήθελε να γίνει και όσα ήθελε να γνωρίσει.
Όλα αυτά που έμαθε να αφήνει στην άκρη.
Δεν τα λογάριαζε. Δεν τα άκουγε, δεν τα έβλεπε. Δεν αισθανόταν. Μόνο υπηρετούσε. Υπηρετούσε τους γύρω, υπηρετούσε τα Πρέπει που του είχαν υποβάλλει. Ακολούθησε την πορεία που άλλοι είχαν διαγράψει για εκείνον.
Μέχρι που μια μέρα δεν αναγνώριζε αυτό που είχε γίνει.
Ποιός ήταν αυτός ο άνθρωπος που τον κοιτούσε στον καθρέφτη; Έγινε ότι μισούσε; Σκεφτόταν όσα ο νους του δεν έβαζε πιο πριν; Είχε αδειάσει από εκείνα τα συναισθήματα;
Τρόμαξε, φοβήθηκε, λύγισε.
Πως άφησε αυτό να συμβεί; Πως μπόρεσε να φανεί τόσο αδύναμος; Πότε έχασε τον εαυτό του;
Τι απέγιναν όλα αυτά τα όνειρα; Και τώρα; Ήταν άραγε πολύ αργά;
Το σκέφτηκε, το ζύγισε καιρό. Πολλές φορές ξεκίνησε να φύγει μα κάτι τον γύριζε πίσω, τον κρατούσε.
Άξιζε άραγε να ρισκάρει τα πάντα;
Ναι, τώρα το ήξερε. Τώρα ήρθε επιτέλους η ώρα. Το αποφάσισε.
Έβαλε σε μια βαλίτσα όλα τα θέλω του, έκλεισε πίσω του την πόρτα και ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι αναζήτησης του εαυτού του.

24 σχόλια:

Laplace είπε...

ευχομαι να ειναι συντομο το ταξιδι της αναζητησης του εαυτου του :)
να υποθεσω οτι ειναι κατι δικο σου Λινα μου?
παντως ολοι συχνα/πυκνα κανουμε η εχουμε κανει τετοια ταξιδακια..
καλησπερα :)

Λινα είπε...

Καλέ μου laplace78, είναι αλήθεια, όλοι κάποια στιγμή κάνουμε ταξίδια, που διαρκούν τόσο όσο χρειάζεται (άλλοτε μικρότερα και άλλοτε μεγαλύτερα) ώστε να βρούμε κομμάτια του εαυτού μας που κάπου, κάπως, στην πορεία χάνουμε.


*Την καλησπέρα μου:-)

Υ.Γ.: Ναι είναι κάποιες σκέψεις, μέρος μια ιστορίας που "σκάρωσα" κατά την διάρκεια ενός μικρού ταξιδιού. :-)

Ανώνυμος είπε...

Αυτό το ταξίδι που κάποιοι κάνουμε κάποιες στιγμές της ζωή μας ,δεν χρειάζεται «βίζα» για να περάσουμε στον απέναντι δρόμο.Μοναχά αλλαγή της ταυτότητας,της παλιάς της τριμένης,με καινούρια, γεμάτη αξίες φτάνει.

Eleni Dafnidi είπε...

Άραγε το ταξίδι της αναζήτησης του εαυτού μας είναι ένα και γίνεται μόνο μία φορά;
Ή μήπως είναι μικρά, ανεπαίσθητα, καθημερινά ταξίδια που μας οδηγούν σε διαφορετικά κομμάτια του εαυτού μας κάθε φορά;

Να έχεις μία όμορφη μέρα...

Λινα είπε...

Χρειάζεται μεγάλη δύναμη, θέληση και αντοχές Mathaio μου, για να αναγνωρίσουμε εκείνα τα κομμάτια του εαυτού μας, να δεχτούμε τις αλλαγές.
Είναι ένας δρόμος για άλλους στρωμένος με πέταλα, μα για κάποιους άλλους όμως αυτός ο δρόμος μπορεί να έχει μόνο αγκάθια.
Η αναζήτηση του εαυτού μας μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να είναι μια διαδικασία επώδυνη.
Ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα "θηρία" μας, τους φόβους και τις ανασφάλειες μας.

*Την καλημέρα μου.:-)

Λινα είπε...

Καλημέρα Ελένη μου, ελπίζω να είσαι καλά.:-)

Για κάποιους το ταξίδι αυτό γίνεται μόνο μια φορά, για κάποιους άλλους όμως, πιο τυχερούς ή πιο άτυχους άραγε, τα ταξίδια είναι πιο συχνά και οι προορισμοί διαφορετικοί κάθε φορά.
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τον εαυτό τους. Όπως δεν δέχονται ή αναγνωρίζουν αυτές τις όποιες αλλαγές με τον ίδιο τρόπο.
Έγκειται στην ιδιοσυγκρασία του κάθε ενός.

Skouliki είπε...

Πιστεύω πως για όλα τα πράγματα υπάρχει η θέληση και το κουράγιο για να τα καταφέρουμε.

Το θέμα είναι αν εμείς θέλουμε να υπερβούμε τον εαυτό μας μερικές φορές ή να συμβιβαστούμε με το
" μπορω , δεν μπορώ" η
με το "πρεπει".

Στην πραγματικότητα, το "δεν μπορώ" για μένα σημαίνει έλλειψη ενδιαφέροντος.

Πάντως η γνώμη μου είναι ολα μπορουμε να τα κανουμε αλλά με την προυπόθεση ότι ζούμε με ελευθερία κινήσεων και έχουμε το δικαίωμα να πράττουμε κατά βούληση, τότε σε μια τέτοια κοινωνία ο καθένας κάνει τις επιλογές του

Λινα είπε...

Ακριβώς skouliki μου, όταν έχουμε την "ελευθερία επιλογών". Σε πολλές περιπτώσεις ανθρώπων όμως αυτή η ελευθερία δεν υπάρχει.
Δυστυχώς κάποιες φορές αρκούμαστε σε επιλογές που δεν ικανοποιούν δικά μας θέλω μα άλλων.
Επιλογές που στην ουσία κάνουν άλλοι για εμάς διαγράφοντας μια πορεία που αποκλείνει από εκείνης που εμείς θα θέλαμε να ακολουθήσουμε.
Αδύναμοι άνθρωποι, υποταγμένοι; Ή απλά άνθρωποι που δεν θέλουν να στραφούν ενάντια στο περιβάλλον τους με αποτέλεσμα να συμβιβάζονται;

Skouliki είπε...

θα με συγχωρεσεις εκ των προτερων για το ακραιο παραδειγμα που θα δωσω απλα ειναι για να τονισω οτι και στα χειροτερα υπαρχει επιλογη

επιλογη ειναι οταν μια πορνη διαλεγει να μπει σε ενα αμαξι ΄
η να μην μπει...ζυγιαζει την μορφη του ρισκου, την φατσα και αποφασιζει

επιλογή δεν ειναι όταν μια πορνη "δεχεται" τον καθε έναν αμίλητη

και παλι συγνωμη για το παραδειγμα

και οπως πολυ σωστα λενε καποιοι αν εισαι "αδυναμος" ψαξε μεσα σου μηπως και εσυ το επετρεψες διοτι το να κατηγορεις μονο τους αλλους για την κατασταση σου δεν θα την αλλαξεις ποτε

και η στασιμοτητα ειναι τοσο δυσκολο πραγμα


καλη συνεχεια :)

Λινα είπε...

Skouliki μου, δεν θεωρώ καθόλου ακραίο το παράδειγμα σου.
Και έχεις δίκιο.
Πολλές φορές τείνουμε να χρησιμοποιούμε τους "άλλους" σαν δικαιολογία για να κρύψουμε δικές μας αδυναμίες. Τις οποίες πολλές φορές ούτε καν αντιλαμβανόμαστε, και όμως υπάρχουν. Κάποτε όμως φτάνει η στιγμή που πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε, και ο τρόπος με τον οποίο αποφασίζουμε να τις αντιμετωπίσουμε δείχνει το σθένος του χαρακτήρα.

tzonakos είπε...

Kαλημερα.
Βλέπω διάλεξες κι εσυ μια εικόνα για το θεμα, παρόμοια με αυτην που έφτιαξα χτες για θέμα παρόμοιο στο μπλογκ μου "Λέγε".
Αμα τα διαβάσεις τα δυο θέματα, μοιάζουν, για φευγιό μιλάνε, για δρόμους.
Εσυ βέβαια μιλάς και γι αποφάσεις ζωής.
Απο δική μου εμπειρία ξέρω τι θα πει να παλεύεις μεταξυ του να αφήσεις όσα επένδυσες επι χρόνια για άλλους δρόμους, ή να μην τα αφήσεις γιατι αξίζουν.
Με άγγιξε το θέμα σου.
Κι ακόμα δεν ξέρω αν και πότε θα πάρω αυτη την απόφαση, ουτε αν θα ειναι αργά... ( θα ειναι )

Skouliki είπε...

αναρωτιεμαι ποση δυναμη χρειαζεται αυτα που πιστευουμε σαν θεωριες να μπορεσουμε νατα εφαρμοσουμε οταν ερθει η ωρα ..το λεω αυτο διοτι γνωριζω οτι δεν ειναι ευκολο και ο ανθρωπος δεν παυει να ειναι ον με παθη και αδυναμιες ...

προσπαθω εγω , εσυ ..και οπου μας βγαλει ...σε οποιο μονοπατι μας ριξει η ζωη πιστευω η εσωτερικη γαληνη του καθενος θα φωτισει στο τελος

Λινα είπε...

Ποτέ δεν είναι αργά για να κάνεις αυτό το ταξίδι tzonako.
Μπορεί να το παλεύεις, να προσπαθείς να το καθυστερήσεις, να αποκαρδιώνεσαι, να το εγκαταλείπεις ή και να το αποτρέπεις μα να είσαι σίγουρος, έρχεται κάποια στιγμή που η ψυχή το επιζητά και τότε θα βρει την δύναμη να χαράξει την πορεία της για να φτάσει στον προορισμό της.
Και εσύ αδύναμος μπροστά στην θέληση της δεν θα μπορείς παρά να την ακούσεις, να την ακολουθήσεις.
Εξάλλου, αν το σκεφτείς, είναι αυτό το μόνο που της οφείλεις.



*Καλημέρα tzonako. :-)





Υ.Γ. Έχω δει το θέμα και αλήθεια μοιάζουν πολύ. Και οι φωτογραφίες ακόμη, φτιαγμένες με τρόπο παρόμοιο.
Οδοιπόροι λοιπόν.

Λινα είπε...

Δεν είναι εύκολο καθόλου skouliki μου. Στην θεωρία όλα μοιάζουν απλά, μα στην πράξη όταν έρχεται αυτή η στιγμή που πρέπει να πάρουμε τέτοιου είδους αποφάσεις είναι δύσκολο να επιλέξει κανείς.
Θέλει δύναμη και σθένος, μα πάνω από όλα τόλμη.
Δεν είναι δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα. Είναι δύσβατος και πολλές φορές στην διάρκεια αυτού του ταξιδιού μπορεί να γεννηθεί η ανάγκη για επιστροφή, εγκατάλειψη.
Όμως, ξέρεις, όποιος τολμά να κάνει αυτό το ταξίδι ανταμοίβεται.
Ακόμη κιαν ο προορισμός δεν είναι αυτός που προσδοκούσε, το ταξίδι είναι αυτό που μετρά. Η εμπειρία. Η γνώση που αποκτάται μέσα από την αναζήτηση.

*Καλημέρα:-)

Katerina είπε...

συνήθως η φυγή συμβαίνει σε περιστάσεις δύσκολες. Οι άγκυρες της συνηθειες και της καθημερινοτητας ειναι δυνατά ριγμένες στο βυθό του ειναι μας.
Πάντως για όσους το έχουν αποφασίσει καλο ταξιδι στο ....blog σου

Λινα είπε...

Καλησπέρα Ocean soul και καλώς όρισες. :-)

Έχεις δίκιο στο ότι η φυγή μοιάζει πολλές φορές να είναι η μόνη επιλογή όταν βιώνουμε δύσκολες καταστάσεις.
Για αυτό και πρέπει να είμαστε σίγουροι αν αυτό που νοιώθουμε είναι τάσεις φυγής από την όποια δυσκολία ή αν είναι επιθυμία για αναζήτηση του εαυτού μας.
Δύο έννοιες τόσο διαφορετικές που όμως πολλές φορές μπερδεύονται.

Ανώνυμος είπε...

Ωωωωωωωωωωω!
Εξαιρετικό το ιστολόγιό σου αγαπητή!
Υπέροχη η διακόσμηση και θεσπέσια η μουσική επένδυση..
Αυτό το θέμα που με τόση επιμέλεια παρουσιάζεις με κεντρίζει όσο λίγα. Όλη αυτή η πίεση να γίνουμε κοινωνικά αποδεκτοί, δακτυλοδεικτούμενοι υποτελείς των πιστεύω και των θέλω των άλλων μας αρρωσταίνει και μας δηλητηριάζει κάθε αγνή, ανθρώπινη σκέψη που μπορεί να κουβαλάμε ακόμη.
Βέβαια έχουμε και εμείς ένα μερίδιο ευθύνης που δίνουμε καμία φορά λάθος προτεραιότητες στην ζωή μας αλλά αυτό μπορεί να αλλάξει εν ριπή οφθαλμού αν και εφόσον το αποφασίσουμε.
Γι'αυτό πρέπει να κρατάμε την ψυχή μας καθαρή ταπεινώνοντας το εγωιστικό μας κομμάτι και πράττοντας όχι μόνο με αποκλειστικό σκοπό το προσωπικό όφελος αλλά με όφελος όλων των συνανθρώπων μας και κυρίως των παιδιών όλων μας.

melian είπε...

Συνήθως όταν έρχεται η ώρα που αναρωτιέται κανείς αν πρέπει να ακολουθησει τα "πρέπει" ή τα "θέλω" του, σημαίνει πως τα πρώτα έχουν ήδη καταπιέσει τα δεύτερα. Το τι θα ακολουθήσει τελικα, εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία του και και από το μέγεθος της καταπίεσης που του έχουν επιβάλεο τα "πρέπει". Όπως πολύ σωστα επισημαινει και ο/η ocean soul, οι άγκυρες της συνήθειας και της καθημερινότητας είναι βαθιά ριζωμένες μέσα μας.

Καλό σου βραδυ!
Καλή αρχή στην μπλογκοσφαιρα!

Λινα είπε...

Καλησπέρα stardust30,
Καταρχήν καλώς όρισες στην "έκθεση" μου. Σε ευχαριστώ πολύ, ειλικρινά, για τα καλά σου λόγια. Να 'σαι καλά.:-)

Όσον αφορά στο θέμα, έχεις απόλυτο δίκιο.
Πολλές φορές, για διάφορους λόγους, επιλέγουμε ή εξαναγκαζόμαστε να ακολουθήσουμε τα πρότυπα που άλλοι μας επιβάλλουν. Να ανταποκριθούμε στην εικόνα που έχουν φτιάξει για εμάς. Για το πως Πρέπει να είμαστε.
Οι γονείς, οι φίλοι, οι συνεργάτες, οι εργοδότες, το αντίθετο φύλλο, το περιβάλλον, η κοινωνία μας.. περιμένουν τόσα πολλά από εμάς που στην προσπάθεια μας να ανταποκριθούμε ξεχνούμε όλα εκείνα που θέλαμε κάποτε.
Τις επιθυμίες μας, τα όνειρα μας.
Και είναι σκληρό όταν συνειδητοποιούμε όσα προσπεράσαμε και όσα απαρνηθήκαμε μόνο και μόνο για να υποστηρίξουμε αυτή την ψεύτικη, τελικά, εικόνα.:-(

Λινα είπε...

Συμφωνώ μαζί σου Melian.
Όταν φτάνει κανείς ένα βήμα πριν από ένα τέτοιο ταξίδι είναι γιατί τα Πρέπει τον πνίγουν και Θέλει να ανασάνει.


*Καλησπέρα και καλώς όρισες στα μέρη μου Melian.
Καλώς σας βρήκα και εγώ στην blogόσφαιρα.

:-)

Όναρ είπε...

Μεγάλες αποφάσεις σε μικρές χειμωνιάτικες μέρες..θέλει τόλμη..Καλησπέρες δρόμου με ροδοπέταλα..αν μπορεί να υπάρχει..

Λινα είπε...

Θέλει να έχεις φτάσει στα όρια σου, να δεις κατάματα τον εαυτό σου και να βρεις το κουράγιο να τον αντιμετωπίσεις.

*Μια καλή μέρα με πολλά φωτεινά χρώματα να έχεις Όναρ, καλώς όρισες!:-)

Skouliki είπε...

καλημερα Λινα συμφωνω στα οσα λες ..η διαδρομη και μονο σε μαθαινει απο μονη της ...και η προσπαθεια δηλαδη η τολμη παντα ειναι ενα μεγαλο συν στην επιβιωση μας

Λινα είπε...

Ακριβώς skouliki μου.
Και μακάρι να βρίσκουμε πάντα την δύναμη να ταξιδεύουμε, και να αναζητούμε τον εαυτό μας.

*Καλησπέρα:-)